Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Επίσκεψη στο πολεμικό μουσείο Τρίπολης


Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου το σχολείο μας επισκέφθηκε το πολεμικό μουσείο Τρίπολης!

Η επίσκεψη στο πολεμικό μουσείο της πόλη μας ήταν μια μεγάλη έκπληξη για τους μαθητές αλλά και για εμάς προσωπικά, διότι χάρη στην μαγευτική ξενάγηση της καθηγήτριας – φιλόλογου κας Αικατερίνης Κόκλα, τα εκθέματα και η ιστορία πίσω από αυτά, πήραν ζωή. Οι μαθητές, όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες, κρέμονταν από τα χείλη της! Στην ξενάγηση συνεπικούρησε ο κος Γιόβας, που έβαλε τις δικές του πινελιές στην ιστορία της Τρίπολης. Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε για την πόλη μας, με γνώσεις μα πάνω από όλα ενδιαφέρον και θέληση να τις μεταλαμπαδεύσουν στις επόμενες γενιές. 



Θα θέλαμε να κλείσουμε λέγοντας, «τελικά είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει κανείς την ιστορία της χώρας και της ιδιαίτερης πατρίδας του», όμως αισθάνομαι πως αυτό το «τελικά» θα απεδείκνυε ότι δεν την γνωρίζουμε στ’ αλήθεια. Και είναι κρίμα διότι τα μουσεία της πόλης μας θα μπορούσαν να μας διδάξουν τόσα γι’ αυτήν. Αν’ αυτού, θα κλείσουμε λέγοντας πως αυτή ήταν η αρχή! Έπονται και άλλες υπέροχες επισκέψεις σε χώρους γνώσεως και ιστορίας!

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017

Αποσπάσματα από την ομιλία της εκπαιδευτικού ψυχολόγου κας Ελένης Λιβανίου (Ph.d)

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου, όσον αφορά το σεμινάριο της Εκπαιδευτικού - Ψυχολόγου κας Ελένης Λιβανίου (Ph.D) στην Τρίπολη το Σάββατο που πέρασε, παραθέτουμε και δύο ολιγόλεπτα βίντεο.


Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Επιμορφωτικό Σεμινάριο “Η ενδυνάμωση του μαθητή μέσα από τις σχέσεις σχολείου και οικογένειας”

Το Σάββατο 14 Ιανουαρίου το προσωπικό του Κέντρου Ξένων Γλωσσών Μπουρτσουκλή παρακολούθησε ένα από τα εξαιρετικά και άκρως επίκαιρα σεμινάρια της εκπαιδευτικού - ψυχολόγου
Ελένης Λιβανίου (Ph.D), με κεντρικό θέμα « Τα κίνητρα που δημιουργούνται μέσα από τις σχέσεις οικογένειας και σχολείου». Θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς που η πόλη μας, η Τρίπολη, ήταν ένας από τους σταθμούς των προορισμών της, για μια από τις πιο εποικοδομητικές ομιλίες που είχαμε την τιμή να παρευρεθούμε. Χορηγός του επιμορφωτικού σεμιναρίου ήταν ο εκδοτικός οίκος Burlington.

Η κυρία Λιβανίου στις τρεις ώρες που διήρκησε το σεμινάριο ανέλυσε τα «κίνητρα που δημιουργούνται μέσα από της σχέσεις οικογένειας και σχολείου», εστίασε στην ψυχοσύνθεση /αυτοαντίληψη των μικρών παιδιών και το πόσο αυτή μπορεί να επηρεαστεί όταν δεν βρίσκει την κατάλληλη υποστήριξη από την οικογένεια, καθώς και ποιος ο ρόλος του εκπαιδευτικού, ειδικότερα στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης.

Ανέλυσε τα dos and don’ts στις σχέσεις γονέων-παιδιού και εκπαιδευτικού-παιδιού, καθώς και τους
κώδικες επικοινωνίας όσον αφορά στους γονείς. Τι κάνουμε όταν το παιδί μας λέει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει; ότι δεν είναι καλός και ότι δεν θυμάται; Ότι διαβάζει αλλά δεν καταλαβαίνει; Ακολουθεί το άρθρο της κυρίας Λιβανίου, όπως αυτό δόθηκε σε όσους παρευρέθηκαν το Σάββατο στο πνευματικό κέντρο της πόλης μας και αναλύει όλα τα παραπάνω.

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται με την άδεια της κας Λιβανίου)




Η ενδυνάμωση του μαθητή μέσα από τις σχέσεις σχολείου και οικογένειας
Ελένη Λιβανίου (Ph.D) - Εκπαιδευτική Ψυχολόγος

Τι σημαίνει «κίνητρο»; Πώς δημιουργούνται τα «κίνητρα» μέσα από τις σχέσεις σχολείου και οικογένειας;
Τα κίνητρα ξεκινούν από την όρεξη να παλέψω, να διεκδικήσω, ξεκινούν από το πιστεύω στον εαυτό μου, ξεκινούν από την έμμεση και άμεση αξιολόγηση.
Κάθε μέρα ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους, γνωστούς και άγνωστους, που με τον Α ή Β τρόπο μας αξιολογούν. Η αξιολόγηση μπορεί να αφορά το παρουσιαστικό μας, τα ρούχα μας, τα λόγια μας ή τις πράξεις μας. Η αξιολόγηση, όμως, μπορεί να αφορά και το πώς εγώ ο ίδιος αξιολογώ αυτό που βλέπω και ακούω.

Αυτή η αλληλεπίδραση ξεκινά από τη μέρα που γεννιόμαστε και διαμορφώνει την πορεία της ζωής μας. Είναι οι τοποθετήσεις, οι εξηγήσεις, οι επιτυχίες, οι αποτυχίες οι δικές μας ή /και των άλλων που χτίζουν την προσωπικότητάς μας, τον τρόπο σκέψης μας και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε. Μας δημιουργεί τα κίνητρα για να προχωρήσουμε, να παλέψουμε, να κάνουμε όνειρα και σχέδια και να προσπαθήσουμε.

Συνεπώς, το παιδί έρχεται στο σχολείο με ήδη διαμορφωμένη την αυτοεικόνα του και με το πιστεύω (γιατί αυτό ακούει από το σπίτι) ότι το σχολείο είναι ο δρόμος για την επιτυχία μέσα από τη γνώση. Ο ρόλος του δασκάλου είναι να επιβεβαιώσει αυτά τα «δεδομένα» ή να τα αμφισβητήσει στις πιο σημαντικές φάσεις εξέλιξης και ωρίμανσης του παιδιού. Ο εκπαιδευτικός, επομένως, φαντάζει και είναι πολύ σημαντικός και ουσιαστικός στον ρόλο του και στα κίνητρα που θα δημιουργήσει σε οτιδήποτε αφορά την εκπαίδευση και τη μάθηση.
Η ματιά, η παρατήρηση, ο τρόπος αξιολόγησης, η κάθε κίνηση του εκπαιδευτικού, συνειδητή ή/και ασυνείδητη, στέλνει τα δικά της μηνύματα στον καθένα από τους μαθητές του, δημιουργώντας έτσι τα κίνητρα για μάθηση, για βελτίωση, για προσπάθεια ή την παραίτηση, την αποφυγή και την άρνηση.

Χρειάζεται, επομένως, να δημιουργήσω «εγώ» τα απαραίτητα κίνητρα για να βοηθήσω το παιδί να µπει στην καινούρια εμπειρία της μάθησης και αξιολόγησης, που έχει μια τελείως διαφορετική μορφή και περιεχόμενο από ό,τι είχε μάθει μέχρι τώρα. O δάσκαλος μιλά και ο λόγος του πέφτει σαν κανόνας στα αυτιά των παιδιών: «Αυτό το τεστ θα δείξει πόσο καλά προετοιμασμένοι ήρθατε», «Αυτή η άσκηση θα δείξει πόσο έξυπνοι είστε», «Αυτό το διαγώνισμα θα δείξει πόσο γρήγορα μπορείτε να απαντήσετε στις ερωτήσεις.», «Τώρα θα σας εξετάσω για να δω ποιος με παρακολουθούσε», «Θα περάσω να ελέγξω αν αντιγράψατε σωστά από τον πίνακα.» . Κι έτσι, αρχίζει να διαγράφεται η αυτοαντίληψη του παιδιού: «Ήμουν καλά προετοιμασμένος;», «Είμαι έξυπνος;», «Είμαι γρήγορος;», «Παρακολουθώ;» «Αντέγραψα σωστά;» κ.λπ. Με αυτόν τον τρόπο αξιολόγησης, και χωρίς να το συνειδητοποιεί, ο εκπαιδευτικός δημιουργεί έναν τρόπο σκέψης και αυτοαντίληψης που αφορά έμμεσα τα χαρακτηριστικά του παιδιού, που είναι σταθερά και αδιαφοροποίητα. Δηλαδή το παιδί καλείται να αποδεικνύει κάθε φορά, και του δημιουργείται αναπόφευκτα το κίνητρο, (να επιβεβαιώνει τον εαυτό του, το σπίτι και τη δασκάλα του) ότι είναι έξυπνος, γρήγορος, ικανός, με καλή προσοχή και άμεση οπτική μνήμη! Χαρακτηριστικά του γνωστικού του προφίλ με τα οποία γεννήθηκε!

Συνεπώς, το παιδί που έχει την όποια ιδιαιτερότητα στον τρόπο που λειτουργεί γνωστικά και νοητικά εισπράττει την επιβεβαίωση ότι δεν είναι έξυπνος, γρήγορος, ικανός, με καλή προσοχή και άμεση οπτική μνήμη! Η πρώτη οµάδα παιδιών στην πορεία Θα αποφεύγει τις μαθησιακές προκλήσεις και τα δύσκολα, δεν θα τολμά να δοκιμάσει το καινούριο, γιατί θα φοβάται μην χάσει την αξιολόγηση που τον έκανε να ξεχωρίζει. Μένει στα σίγουρα, διότι αν καταβάλει προσπάθεια, αν κάνει λάθος, τότε δεν θα θεωρείται πια έξυπνος, γρήγορος, ικανός… θα τον έχει χάσει αυτόν τον χαρακτηρισμό! Το κίνητρο, δυστυχώς, με τον τρόπο που του δημιουργήθηκε δεν αφήνει το παιδί να εξελιχθεί.

Η δεύτερη ομάδα παιδιών, επειδή στην πρώτη τους επαφή με τη «μάθηση» αξιολογήθηκαν αρνητικά και επικριτικά, δημιουργεί μια αποστροφή με αποτέλεσμα η ευθύνη του σχολείου να μεταφέρεται, σχεδόν ολοκληρωτικά, στο πρόσωπο του γονιού. Το κίνητρο γίνεται η «αμοιβή». «Αν διαβάσεις, θα σου πάρω ..., θα σου δώσω ..., θα σε πάω .» κ.λπ.

Πώς μπορεί, λοιπόν, να αλλάξει αυτή η τακτική;
O εκπαιδευτικός θα μπορούσε να σταθεί κοντά στα παιδιά ως συνεργάτης, αυτός που θα βοηθήσει το κάθε παιδί και θα διευκολύνει τη μαθησιακή διαδικασία, και όπου η αξιολόγηση θα αφορά τη διερεύνηση καλύτερων στρατηγικών για μάθηση! Τα παιδιά που έχουν βοηθηθεί από το σπίτι και στη συνέχεια στο σχολείο να πιστεύουν ότι θα εξελιχθούν μέσα από τις προκλήσεις, τις αποτυχίες και την προσπάθεια αναπόφευκτα θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, πιο ικανοί και υπεύθυνοι. Δεν θα φοβούνται να ζητήσουν βοήθεια όταν τη χρειάζονται πραγματικά και δεν θα φοβούνται τα λάθη τους.
Τα µηνύματα, επομένως, που επικοινωνούμε στα παιδιά, μέσα από την αξιολόγηση και παρατήρηση, επηρεάζουν τον τρόπο που οργανώνουν τη σκέψη τους, σε ό,τι αφορά κίνητρα για μάθηση και στόχους.

Αν λοιπόν, αντί για την ικανότητα και εξυπνάδα επιβραβεύω την προσπάθεια, τις τεχνικές, τον χρόνο που αφιερώνει, την επιμονή, τον τρόπο που οργανώνεται, τότε δίνω βαρύτητα σε χαρακτηριστικά που είναι μεταβλητά. Αυτή η προσέγγιση κάνει τα παιδιά, όλα τα παιδιά, να γίνονται πιο μαχητικά μπροστά στα δύσκολα και στην αποτυχία. Τους δημιουργώ κίνητρα για προσπάθεια, δίνοντας βαρύτητα στις διαδικασίες και τρόπους που υιοθετούν και όχι στην εξυπνάδα τους και στη βιολογική τους ικανότητα σε συγκεκριμένα πεδία π.χ. το ποδόσφαιρο, τα μαθηματικά, την ορθογραφία κ.λπ. Τα κίνητρα, κατά συνέπεια, δημιουργούνται και αφορούν ένα πολυδιάστατο και πολυεπίπεδο σύστημα αμοιβής και τιμωρίας, όπου ο εκπαιδευτικός καλείται να περάσει τα σωστά μηνύματα. Διότι δεν είναι μόνο το τι πιστεύει το παιδί για τον εαυτό του ή το τι πιστεύει ο εκπαιδευτικός για το παιδί, είναι και το τι πιστεύει ο ίδιος ο εκπαιδευτικός για τον εαυτό του! H εκπαίδευση είναι ένα απύθμενο, πολυπαραγοντικό κεφάλαιο και η διδασκαλία είναι η πεµπτουσία της.

Αν λοιπόν, ο εκπαιδευτικός μπαίνοντας στο επάγγελμα πιστεύει απλά ότι «γεννιέσαι» καλός εκπαιδευτικός, τότε αν βρεθεί μπροστά από αντίξοες καταστάσεις: παιδιά δύσκολα, άτακτα, που δεν μαθαίνουν, ύλη και καινοτόμες µεθόδους που δεν έχει «διδαχθεί», τότε αρχίζει να αμφισβητεί τις «ικανότητές» του και παραιτείται, δεν παραδέχεται τα προβλήματα και την «αποτυχία» του. Αν, όµως, δεχτεί ότι η δουλειά του γίνεται καλύτερη από μέρα σε μέρα, ότι βελτιώνει τις τεχνικές του και αποκτά εμπειρία, ότι προσπαθώντας και δοκιμάζοντας νέες µεθόδους να πλησιάσει και να καταλάβει «όλα» τα παιδιά, µέσα από τη συνεργασία με γονείς, ειδικούς, πιο έμπειρους συναδέλφους, τότε εξελίσσεται, προοδεύει και βελτιώνεται σε αυτό που κάνει. O εκπαιδευτικός που πραγματικά έχει κίνητρα για την προσωπική του βελτίωση βλέπει το κάθε παιδί σαν πρόκληση για τη δική του εξέλιξη. Διότι γι' αυτόν η κάθε δυσκολία αφορά το «Τι κάνω τώρα;», «Τι στρατηγικές, ποιες μεθόδους, πώς προσεγγίζω αυτόν το μαθητή με αυτήν την ιδιαιτερότητα ;», «Τι καινούριο πρέπει να δοκιμάσω;», «Ποια συµπεριφορά θα είναι η καταλληλότερη;». Το κίνητρο, επομένως, γίνεται η προσπάθεια αυτή καθαυτή: να βοηθήσω τον μαθητή μου να εξελιχθεί μέσα από την προσπάθεια που καταβάλλει και για τη οποία εγώ τον ενθαρρύνω.

                                            Πάντα επίκαιρα τα λόγια του Καζαντζάκη:
                                                «Σκοπός της ζωής μου – η προσπάθεια»

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Έθιμα των Χριστουγέννων στην Αγγλία από το Κέντρο Ξένων Γλωσσών Μπουρτσουκλή

Κανένας άλλος λαός δεν έχει γιορτάσει τα Χριστούγεννα τόσο πολύ όσο οι Άγγλοι!
Στην Αγγλία οι γιορτές εξακολουθούν να διατηρούν ένα ιδιαίτερο χρώμα: μπαρόκ στολισμοί, καμπάνες, κουδούνια, χορωδίες και κάλαντα στις γωνίες των δρόμων. Στο παρελθόν, τα κάλαντα (carols) τραγουδούσαν πλανόδιοι μουσικοί. Αργότερα κάθε χωριό είχε τις δικές του μπάντες με τραγουδιστές για κάλαντα (waits).

Σήμερα, ξεφυλλίζοντας κανείς μια τοπική εφημερίδα ή περιδιαβαίνοντας το ίντερνετ, θα βρει δεκάδες εκδηλώσεις με κάλαντα, όχι μόνο την παραμονή των Χριστουγέννων αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια των γιορτών. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο έχει κεντρικό ρόλο στον εορτασμό των Χριστουγέννων. Η παράδοση έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής κατά τη βασιλεία της βασίλισσας Victoria και του πρίγκηπα Albert , στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο πρίγκηπας Albert έφερε το έθιμο από την πατρίδα του, την Γερμανία. 

Το δέντρο είναι δώρο της Νορβηγίας, παράδοση που έχει διατηρηθεί από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο βασιλιάς της χώρας είχε εξορισθεί στην Αγγλία κατά τη γερμανική κατοχή. Τότε οι Νορβηγοί ρίσκαραν για χρόνια τη ζωή τους προκειμένου ο βασιλιάς τους να γιορτάζει κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα δίπλα στο δέντρο από τη Νορβηγία. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, η παράδοση συνεχίζεται ως τις μέρες μας!

Στην Αγγλία η αρχική μορφή του Πατέρα των Χριστουγέννων δεν ήταν όπως την ξέρουμε σήμερα, δηλαδή δεν φορούσε κόκκινη στολή αλλά πράσινη και δεν έφερνε τα δώρα στα μικρά παιδιά, επομένως δεν έμπαινε και από την καμινάδα! Απλώς περιπλανιόταν από σπίτι σε σπίτι, χτυπώντας την
πόρτα και πανηγύριζε με τις οικογένειες. Ο πατέρας των Χριστουγέννων (όπως αποκαλούν τον Άγιο Βασίλη στην Αγγλία) με την κόκκινη στολή και την άσπρη γενειάδα, άρχισε να εμφανίζεται στα τέλη της Βικτωριανής εποχής, όταν ο Santa Claus έφτασε στην Αμερική. Τότε τα δύο αυτά πρόσωπα συγχωνεύτηκαν και γεννήθηκε ο Πατέρας των Χριστουγέννων ή ο Santa Claus.

Τα μικρά παιδιά της Αγγλίας, πριν έρθουν τα Χριστούγεννα γράφουν ένα γράμμα για τα παιχνίδια που επιθυμούν να τους φέρει ο Πατέρας των Χριστουγέννων και το στέλνουν ή χρησιμοποιούν την παλιά μέθοδο, δηλαδή το ρίχνουν στο πίσω μέρος του τζακιού. Τα μεσάνυχτα, ο Πατέρας των Χριστουγέννων εισέρχεται στα σπίτια των παιδιών από την καμινάδα και αφήνει δώρα στις κάλτσες, που έχουν κρεμάσει τα παιδιά στο τζάκι, ή σε τσάντες δίπλα στα κρεβάτια τους ή κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Η παράδοση του κρεμάσματος της κάλτσας στις καπνοδόχους ξεκίνησε καθώς, σύμφωνα με την παράδοση, κάποτε που ο Father Christmas (Πατέρας των Χριστουγέννων) κατέβαινε από μια καμινάδα, του έπεσαν κατά λάθος μερικά χρυσά νομίσματα και βρέθηκαν μέσα σε μια κάλτσα που την είχαν απλώσει εκεί για να στεγνώσει! Και έτσι αυτή η παράδοση πέρασε από γενιά σε γενιά! Οι κάλτσες μπορεί πια να μην έχουν χρυσά νομίσματα, όμως τα παιδιά βρίσκουν διαφορών λογής δώρα! Επίσης, να προσθέσουμε ότι δεν ανοίγουν τα δώρα τους μόλις ξυπνήσουν, αλλά περιμένουν μέχρι το απόγευμα των Χριστουγέννων!